Herkese merhabalar,
Uzun aralıklarla yazabiliyorum artık bloga. Ama
çok özlüyorum buraları. Hele ki oje ve nail art çalışmalarımı deli gibi
özlüyorum ama oğlum tüm zamanımı alıyor diyebilirim 😇 O sebeple de
farkındaysanız son yazılarım sadece hamilelik ve bebek ile ilgili şeyler. Bugün
de onlardan birini yazmak istedim. Aslında paylaşıp paylaşmamaya emin değildim
ama biryerlerde kayıtlı kalsın istedim. Karşınızda doğum hikayem:
Ben hamileliğim boyunca ve hatta daha da
öncesinden beri hep normal doğum yapmak istedim. Sezaryenden korkuyor olmamın
yanı sıra, doğum sancıları ile başa çıkabileceğime inanıyor ve o ağrının
şiddetini gerçekten merak ediyordum 🙈 Ancak son haftalara yaklaştığımızda oğlum
bir baş aşağı, bir ters pozisyonda oluyordu. Ters olması sezaryen sebebi olduğu
için endişeliydim biraz ama emin olduğum bir şey vardı ki sezaryen bile olsa
oğlum gelmeye hazır olduğunda olacaktı doğum. Doktorumla da şöyle anlaşmıştık:
Kasılmalar başladığında ultrasona gireceğim. Ters ise ameliyathaneye, başaşağı
ise doğumhaneye gideceğiz.
Doğumdan önceki son birkaç muayenede başaşağı
olduğu için içim rahattı. Oğlum olması gerektiği pozisyondaydı. Ben de
hazırdım. Hatta hazırdan da öte patlamak üzereydim artık. 😜 40+1'de yalnız başıma
avm'ye gittiğimde birkaç kişi "maşallaah" diye çığlık atmış, birkaç
kişi de "ikiz mi?" diye sormuştu. 🙄
Doğumun olacağı gün (tabi o zaman doğumun o gün
olacağını bilmiyorduk) tüm gün karnım sertti. Yorgun hissediyor, yatıp
dinlenmek istiyordum. Duş alsam belki biraz rahatlarım diye düşündüm ve duşta
nişanım geldi. Doktorumla ara ara telefonda konuşuyorduk. "Bebek hareket
ediyor mu?" diye sorup duruyordu ama sürekli kasılma halinde olduğu için
emin olamıyordum. Sabah erkenden kontrole gitmek için anlaştık. Hatta merkez
9'da açılıyor olmasına rağmen bizim için 7'de açılacağını söylemişti. Sonra
suyum geldi ve anladım ben bir terslik olduğunu. Su normalde berrak olması
gerekiyor ya, benimki koyu sarıydı ve parçacıklar vardı. Rengini gördüğüm anda
ağlamaya başladım. Kayınvalidem normal olduğunu söyleyince belki de gerçekten
böyle olması gerekiyordur diye düşünüp kendimi rahatlatmaya çalıştım. Ne olursa
olsun, oğlum yakında kucağımda olacaktı.
Doktoru aradık. "Sakin olun, acele etmeyin
ama artık eşyalarınızı alıp evden çıkın" dedi. Tekrar hızlıca duşa girip,
hastane çantamızı alıp çıktık. Evimiz hastaneye yaklaşık 1 saat uzaklıktaydı.
Doktorumuzla hemen hemen aynı saatlerde hastaneye vardık. Beni nst'ye
bağlarlarken eşim suyumun fotoğrafını doktora gösterince hemen nst'yi durdurup
açıklık kontrolü yaptı. Sadece 2cm olduğu ve ne zaman doğumun gerçekleşeceğini
bilemeyeceğimiz için de "acil sezaryen" dedi. Her şey o kadar hızlı
oldu ki. Meğer bizim oğlan içerde kakasını yapmış 🤦🏻♀️Bebeğimin doğumunu
görmek istediğim için spinal sezaryen yapıldı. Belimden anesteziyi verirlerken
aklımdan geçen "Ama ben zaten doğuruyorum, neden ameliyata
alınıyorum?!" olmuştu. Kısa sürede olup bitti her şey ve o incecik
"ııı" sesini duyduğumda hayatımın geri kalanının en büyük mucizesi
gerçekleşmişti. Ben "anne" olmuştum. Hemen müdahale etmeleri
gerektiği için yan tarafa aldılar. Ağzını, burnunu, cildini temizlediler. O
sırada ben yattığım yerden izliyordum. Oğlum orada ağlarken, ben korku ve
endişeyle "iyi mi?" diye soruyordum başımdaki hemşireye "Oğlum iyi
mi?" Ağlamasının iyi işaret olduğunu, bebeğimin sağlıklı olduğunu söyledi
hemşire. Ve biraz sonra havluya sarıp yanağıma dokundurdu yanağını. OĞLUM HOŞ
GELDİN!
Yazımın bundan sonrası senin için sevgili
hamile yada normal doğum isterken sezaryen olmak zorunda kalmış ve bunun için
üzülüp duran lohusa arkadaşım.
Ben doğumdan sonra birkaç gün çok ağladım.
Durup durup ağladım "Bebeğimi doğuramadım, başarısız oldum" diye. Ve
sanırım onun da etkisiyle ağrım da çok oldu. Asla iyileşemeyeceğim sanıyordum.
Ah, lohusa kafası, sen ne beter bir şeysin. Allah'tan birkaç gün içinde idrak
edebildim olanları. Oğlum sapasağlamdı, kucağımdaydı 🙏🏻
Midesine mekonyumlu sudan gitmiş ama ciğerlere gitmeden kurtarmışız. Ciğerlere
giderse parça yapışabiliyormuş ve bu birsürü soruna sebep olabilirmiş. Sezaryen
olarak bu risklerin hepsinden kurtulmuş olduk. Böyle düşünmeye başladıktan
sonra kısa sürede sezaryen ağrılarım da geçti.
Oğlum artık 9,5 aylık. İçimde geçen süreden
daha fazla süre geçirdi kucağımda. 😇 Her gün yeni birşeyler yaparak yüzümüzü
güldürmeye devam ediyor. Ve ben artık çok iyi biliyorum ki en güzel en pozitif
doğum hikayesi bebeğin ve annenin sağlıklı olduğu doğum hikayesidir. Hayat
bazen bize planladığımızdan farklı yollar çizer ama önemli olan sonunda iyi
olmamızdır. Dilerim tüm anneler ve bebekler sağlıkla kavuşurlar 🙏🏻
Sağlık ve mutlulukla,
Alice
